คุณครูสู้ชีวิต

คุณครูสุวิมล ฟองแก้ว คุณครูสู้ชีวิต ชาวเมืองรถม้า จ.ลำปาง คุณครูสอนคอมพิวเตอร์โรงเรียนวัดถ้ำปลาวิทยาคม ต.โป่งงาม อ.แม่สาย จ.เชียงราย แต่ที่แปลกไปกว่าคุณครูคนอื่นโดยทั่วไปก็เพราะคุณครูไม่มีแขน แต่ว่าสามารถทำการสอนได้อย่างที่คนปกติจะต้องทึ่งในความสามารถ

คุณครูเล่าว่าที่มาทำงานอยู่ ณ จุดนี้ก็เพราะอยากจะเป็นครูตั้งแต่เด็ก แต่ว่าร่างกายไม่สมประกอบ ไม่มีแขนทั้ง 2 ข้างมาตั้งแต่กำเนิด แต่คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงก็ไม่ได้เลี้ยงคุณครูมาแบบคนพิการ กลับเลี้ยงมาแบบคนปกติทุกอย่าง ในวัยเด็ก คุณครูต้องทำงานบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ตามปกติเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน โดยฝ่ายคุณพ่อคุณแม่ก็จะให้อิสระในความคิด อยากเรียนอะไรถ้าสามารถเรียนได้ก็สนับสนุนให้เรียน ไม่เคยห้ามปราม ดังนั้นอะไรที่คนอื่นทำได้ คุณครูก็ทำได้ นอกจากนี้คุณพ่อคุณแม่ยังจะหาเงินมาสนับสนุนทางด้านการศึกษาเป็นอย่างดี

ตอนเด็กๆ ถ้าคุณครูเขียนหนังสือจะใช้เท้าเขียน แต่หลังจากโตขึ้นก็เริ่มฝึกเขียนหนังสือโดยใช้แขนเทียม และสามารถเขียนหนังสือได้เหมือนๆ กับเด็กทั่วไป ที่โรงเรียนคุณครูจะใช้วิธีนั่งเรียนทฤษฎีที่โรงเรียน และไปฝึกภาคปฏิบัติกับคอมพิวเตอร์ที่บ้าน ทำให้ไม่มีปัญหากับการเรียนแต่อย่างใด คุณครูเลือกเรียนคอมพิวเตอร์ศึกษาซึ่งเป็นด้านของการสอนคอมพิวเตอร์โดยเฉพาะ โดยแรงบันดาลใจในด้านนี้เป็นเพราะคุณครูไม่สามารถจับชอร์คเขียนหนังสือได้ จึงหันมาใช้ปากกาไวท์บอร์ดซึ่งจะมีใช้เฉพาะห้องคอมพิวเตอร์ อีกทั้งวิชาคอมพิวเตอร์ ถ้าไม่ได้นำไปสอนก็สามารถใช้ประกอบอาชีพอย่างอื่นได้

คุณครูอยากเป็นครูเพราะในวัยเด็กเจอแต่คุณครูที่ดีๆ ที่ให้แต่สิ่งดีๆ ตัวคุณครูเองจึงอยากในความรู้มาให้กับคนอื่นๆ บ้าง และมุ่งมั่นมาตลอด หลังจากเรียนจบจึงสอบบรรจุมาเป็นครู ปัจจุบันนี้ก็ได้สำเร็จตามที่ตั้งใจไว้โดยคุณครูผู้ช่วยมาแล้ว 10 เดือนเพื่อรอการบรรจุ

ในการสอนชั่วโมงแรกๆ นักเรียนและเพื่อนครูก็มักจะมองว่าคุณครูจะสอนอย่างไร การที่ไม่มีมือนั้นจะคลิกเม้าท์อย่างไร แต่ลูกศิษย์เองก็ไม่กล้ามาคุยมาถามมากนัก แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องอธิบายกับสิ่งที่เป็นปมด้อยนั้น คุณครูก็ไม่โกรธ โดยนึกว่าเป็นการไขข้อข้องใจให้กับผู้ถาม แต่หลังจากที่เรียนรู้กันไปก็ยอมรับถึงความสามารถของคุณครูในที่สุดบ้านของครูอยู่ที่ลำปาง โดยอยู่บ้านพักครูที่ จ.เชียงราย โดยปัจจุบันคุณครูได้รับมอบหน้าที่ให้เป็นผู้ดูแลเวปไซด์ของโรงเรียนอีกด้วย

สิ่งที่คุณครูอยากถ่ายทอดไปยังพ่อแม่ผู้ปกครองสมัยนี้ก็คือ ความรักที่ให้กับลูกโดยการสอนให้ลูกได้ทำงาน, กิจวัตรประจำวันเอง โดยช่วยลูกให้น้อยที่สุด เพื่อให้ลูกได้ฝึกใช้ทักษะด้วยตัวเอง ซึ่งตัวพ่อแม่ก็ควรจะมีความคิดที่กว้าง ถ้าลูกอยากทำอะไร อยากเป็นอะไรที่สามารถจะทำได้ ก็ควรจะส่งเสริมให้ถึงที่สุด

ส่วนในด้านความพิการนั้น คุณครูมองว่า การที่คนปกติทำงานได้ คนพิการได้เช่นกัน และผลงานที่ออกมานั้นอาจจะเท่ากันหรือดีกว่า เพราะต้องใช้ความตั้งใจมากกว่า และบางเรื่องที่คุณครูคิดว่าได้เปรียบคนปกติก็คือความแข็งแกร่งทางด้านจิตใจก็เข้มแข็ง เมื่อเจอปัญหาก็สามารถแก้ปัญหาได้ด้วยตัวเอง สามารถยิ้มกับทุกปัญหามันได้ และคิดว่าคงไม่มีปัญหาที่แย่กว่านี้อีกแล้ว

สิ่งที่อยากฝากถึงพ่อแม่ว่า "การรักลูกเป็นสิ่งที่ดี แต่การแสดงความรักนั้นก็ต้องแสดงให้ถูกวิธี ไม่ประคบประหงมลูกจนเกินไป เพราะเราไม่สามารถเลี้ยงเขาได้ตลอดไป ให้เขาได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง ให้เฝ้าดูอย่างห่างๆ และช่วยในสิ่งที่จำเป็นก็เพียงพอแล้ว ส่วนลูกๆ และเด็กๆ ที่กำลังศึกษาอยู่ก็ขอให้ตั้งใจเรียน เพราะถือว่าเป็นโอกาส อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น การเริ่มต้นอนาคตที่ดีนั้นดีกว่าจะไปแก้ปัญหาในอนาคต"

ส่วนใครอยากแบ่งปันน้ำใจ ก็สามารถส่งไปได้ที่โรงเรียนวัดถ้ำปลาวิทยาคม ต.โป่งงาม อ.แม่สาย จ.เชียงราย หรือผ่านรายการได้ที่ ตู้ปณ.72 ปณฝ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี 12150